Gjennom eit fokus på dei andre set årets utgave av Vinterscenen lys på samfunnet sine undertrykkande sider gjennom ferdig og uferdig scenekunst.

Nokre gongar overskuggar personrikdommen filosofien, men Drikkegildet formidler på godt vis det allmennmenneskelege i spørsmåla om kjærleik.

Kristinsdottir/Willyson drar fram tema rundt tap av ungdom og om å føle seg forførande, men dei kjem ikkje opp for luft.

Med utgangspunkt i Tanz Macabre skapar Fredrik Floen eit verk der kostyma fører handlinga.

Kristiania Magiske Tivolitheater drar deg inn i varmen og pakkar deg inn i latter og kjærleik.

Høstscena tilbyr eit vidt spekter av scenekunst. Den store variasjonen skapar ein godt samansett festival.

Ved bruk av biletlege symbol drar Zekt deg inn i eit ubehageleg, men latterframkallande virvar

Tiårsjubileet til Teaterfestivalen i Fjaler tar for seg temaet "Kjærleik". Og det treff godt.

Jeanne d’Arc byr på massevis av humor, men det skjer på kostnad av den historiske karakteren.

Dyrene i Afrika er eit absurd eksempel på at eit auge for eit auge gjer heile verda blind.

Med grunnlaus sjalusi og skadeleg sjølvrefleksjon gjer Mine Venner venskap om til fiendskap.

Petter Næss ofrar ikkje essensen av Byens Spor, men balanserer mellom alvor og humor.

Nordpolen har alltid vore eit magisk sted, men med den hjartevarme produksjonen til Feil Teater blir magien ytterlegare forsterka.

Mia Habib gjev oss ein konstruksjon som blir demontert, men den blir ikkje avslutta.

Personhood set i gang tankeprosessar rundt digital undertrykkelse og kontroll

Gjennom vakre rørsler får publikum vere vitne til eit samfunn som på overflata oppmuntrar til individualitet, men som forventar at menneske ikkje skal skilje seg ut.