For ein kunstinstitusjon som BIT Teatergarasjen kan det vere uheldig å vatne ut teateromgrepet på ein så viktig arena som Meteor.

Feil Teater kunne ha heve ambisjonsnivået, men dei utforskar på fint vis korleis ein kan lage omsluttande teater for born, og det håpar eg dei vil gjere meir av.

Tigerbussen har et teater i magen kjennes som eit kreativt friminutt, og eg trur barna får minner dei vil hugse i lang lang tid.

Teatersjef Thomas Bye skriv i introduksjonen i publikumsprogrammet om sin fascinasjon for rettssystemet på teaterscena. Dette er ein fascinasjon eg deler, og difor ser eg fram til å oppleve Vildanden i ein omskriven versjon som rettssak.

Lykkedager er ei tradisjonell framsyning som får fram det særeigne med Beckett si dikting.

Teater og musikk vert kombinert i ei framsyning som ikkje heilt kan kallast konsert, men heller ikkje teater.

Olbmot/Folk handlar om rasediskrimineringa av samar, men tar ikkje tilstrekkeleg innover seg kva historia kan seie oss om situasjonen i dag.

Oppsettinga av Vaffelhjarte på Riksteatret skildrar eit varmt venskap i eit ruralt miljø. Framsyninga veks på meg etter at eg så ho, ikkje minst på grunn av framstillinga av borna.

Psykt blod finn sin styrke i skodespelarene, men teksten kunne vore stramma nokre hakk.

Johannes Holmen Dahl si oppsetjing av Kirsebærhagen av Anton Tsjekhov tek modige val, men til slutt blir det for mange barrierar.

Hos Ibsen er Hedvig er ein isolert tenåring det ikkje er lett for unge menneske å identifisere seg med, men i regien til Lars Erik Holter står ho fram som mindre sær uten at det rokkar ved omsorgssvikta og dens konsekvensar.

Med vakker romantisk scenografi og ljos er scenen på Det Norsket Teatret levande i Vårløysing, og eg håpar framsyninga også vil nå ungdommane. Det er dei det gjeld.

For dei anglofile med kjærleik til teatret er Forelska i Shakespeare ei gåvepakke, men regien og ensemblespelet kunne vore strammare.

På Det Norske Teatret har Charlie og sjokoladefabrikken blitt ein stor sjokoladefest, og dei klarar noko som mange andre teatre ikkje gjer: Å lage teater av ein klassikar for barn utan å stappe det fullt av moral.

Indigo Englehår er ikkje teater, ikkje poesi, ikkje konsert, men noko midt mellom. Det er heller ikkje ein utprega musikal. Til det er narrativet for sprikande og forma for eksperimentell.

Krenket utspelar seg på Manhattan, men det betyr ikkje at framsyninga ikkje kan fortelje oss noko om Noreg i dag.

Hanne Tømta opnar Måken av Anton Tsjekhov og frigjer humorpotensialet i teksten.

Rikke-Petrikke og ramperommet er teater som gjev barna noko å tenkje på samtidig som det er veldig gøy. Eller gø-hø-høy.

Feil teater har laga ei fin framsyning med gode historier som kunne vore strammare. Den er ikkje så overflatisk som tittelen kunne tilseie.

I skodespelarfoajeen på Centralteatret utspel det seg eit barokk kammerdrama med leik, lyst og begjær, med dauden til følgje. Det er blitt ei vellukka framsyning som maksimerer det teatrale potensialet i teksten.